مشرق-
واقعیت این است که تحت فشار قرار گرفتن برای کسب نتیجه، می‌تواند چنین عملکرد و نتایجی را هم به همراه داشته باشد.

وقتی به ماهیت فوتبال فکر می‌کنیم، با یک ارزیابی دقیق قطعا به این نتیجه می‌رسیم که بهتر بود تیم ملی زیر 21 سال را به اینچئون می‌بردیم؛ تیمی که برای راهیابی به المپیک 2016 تشکیل شد. معتقدم آن تیم اگر به صورت کامل به این بازی‌ها می‌رفت، شانس موفقیت بیشتری داشت. این بازیکنان جدید هم در لیگ برتر حضور دارند و جزو نفرات اصلی و بعضا مهره‌های کلیدی تیم‌هایشان هستند؛ اما به‌خاطر مشغولیتی که در باشگاه‌ها و مسابقات لیگ داشتند، نمی‌توانستند تیم امید را در تمام اردوها همراهی کنند. آنها برای حضور در تمرینات با محدودیت مواجه بودند.

هرچه بازیکنان تیم ملی در رده‌های سنی زیر بزرگسالان از سنین کمتری انتخاب شوند، احتمال حضورشان در اردوها و برنامه‌های آماده‌سازی بیشتر می‌شود. در یک جلسه‌ای صحبت‌هایی درباره تیم امید شد؛ اما مشکل اصلی و ریشه‌ای تیم امید این موارد یا مثلا موضوع سرمربی تیم نیست. اتفاقا یکی از اشتباه‌ها همین است که روی نتایج تیم‌ها تصمیم می‌گیریم. این تیم امید که به اینچئون رفت فرصت زیادی برای تمرینات نداشت که سرمربی تیم بتواند با تسلط کامل تیمش را به بازی‌ها ببرد. رسیدن به این نتایج را فاجعه می‌دانم نه نتایج تیم را. ما باید برای تمام گروه‌های سنی برنامه‌ مستمر داشته باشیم و از تغییرات پی‌درپی پرهیز کنیم.

فریدون معینی